Kleurpotlood, van foto, verspreid over 12 dagen, A3 formaat

Dateert van 2014
Voor het proces van deze tekening, zie hier.

Terwijl we in begin augustus nog als vreemden in een cafeetje elkaar zaten te portretteren, alleen maar omdat de les modeltekenen uitviel omdat wij de enige twee waren die tijd hadden, stonden we eind september met zijn drieën op een bushokje afscheid te nemen, als vrienden die elkaar langer gekend zouden kunnen hebben dan twee maanden.
Twee reizigers op zoek naar een thuis – een thuis dat ze zelfs thuis niet konden vinden. Niet in het chaotische Londen, niet in Nijmegen grenzend aan een bos, niet in Amsterdam Osdorp waar men heeft leren leven met de angst voor de veiligheid van zijn fiets. Die ook zeker niet veilig is, geloof me. Gelukkig was ik met de tram, en heb ik zonder angst kunnen genieten van de korte tijd die we samen hebben doorgebracht.
Albert Heijn Basic smaakte lekkerder dan ooit tevoren – ik weet niet of het kwam door onze samengevoegde kook-superkrachten, of door het goede gezelschap. Of omdat ik zo’n honger had, dat het me niet kon schelen of ik er een dodelijke ziekte aan zou overhouden nadat het eten op de straat was gevallen. Plastic zakjes zijn toch iets minder bestand tegen hete ovengerechten dan je zou hopen.
Maar dat maakt niet uit. Ik hoop dat deze twee vriendelijke Osdorpnomaden hun thuis zullen vinden tussen de dennenbossen, sneeuw en de geur van vis, en uiteindelijk in hun eigen hart. Waar het misschien ook sneeuwt, maar hopelijk niet naar vis ruikt. Dat zou wel heel raar zijn.